Decateime de que as vacacións da familia remataran cando onte pola mañá saín da casa coma de cote a aliviar baixo a estricta vixianza de Daniel e un airiño fresco, en troques da sempre impactante calor matinal de moitos días atrás, fixo tremer as miñas orellas. De seguido, o contacto das miñas patiñas coa herba verde e húmida do meu aseo particular a carón da casa espertáronme definitivamente do letargo producido pola longa viaxe dende Pedraquente ata o fogar na cidade. E aquí estamos de novo dispostos a retomar o quefacer cotián: as tarefas das que vos teño falado noutras ocasións e tamén a soidade e a responsabilidade de ser o gardián desta acolledora casa.
Paseino moi ben á beira do mar; moi ben, moi ben, moi ben. E a pesar da calor abafante que tiñamos que soportar día e noite nunca me rendín a tentación do sofá ou da cama. Fixen deporte coma un campión, coma un atleta de élite, polo que como vos podedes imaxinar veño forte coma un buxo. Tiven tamén algunha pequena liorta con algún conxénere, sen maiores consecuencias que o susto para os meus acompañantes que xa andan precavidos porque seique teño imán para que os outros cans me veñan molestar.
Podería contarvos mil e unha, pero quedareime cun par de gratos recordos: a maña de Mar para raparme, a visita de Anxo e María e os paseos pola praia ó amencer. Ah!, e as améndoas do Bemajumi. Por certo, que Anxo foi destinado para Zaragoza así que espero que os da casa cando vaian a velo me leven, que non coñezo esa cidade e eu sonvos un canciño de mundo, de afianzado carácter cosmopolita. Aí queda eso!
No hay comentarios:
Publicar un comentario