Para chegar a Portofón, segundo se sae da cidade, hai que pasar primeiro por Portofín. Aquí, nesta pequena vila mariñeira invadida no verán por xente fina e outra que aspira a selo, viven parentes dos da casa. Pouco imos visitalos; o día da festa ou por algún motivo especial e para de contar. E este domingo tocaba festa, esto é: que habería de xantar churrasco, prato estrela que se repite de ano en ano e que a min me encanta e non só polo óso, senón tamén polo que vai ó seu redor. Como vén sendo tamén habitual, os da casa comentaron na víspera que a ver se desta vez variaba o menú, que xa estaban cansos de xantar sempre o mesmo, aínda que sospeitaban que en Portofín nada cambia, todo permanece e que como moito, moito apañarían algún petisco de empanada ou ensalada rusa antes de meterlle o dente o churrasco. Malas liguas, digo eu, que xa me gustaría a min que houbese na nosa casa todos os días carne á brasa para xantar.
O caso é que a min non me levaron a Portofín, que seique hai agora dúas cadeliñas e entre todos iamos facer moito barullo e molestar e ademais os de alá non ían ver con mois bos ollos que eu fose o centro de atención da velada e non o parrafeo do patriarca. A decisión de deixarme só en Bolnovo, onde tiñamos que recoller a Mar, foi tomada por votación familiar, e a pesar de que eu levantei a miña patiña para o si, non ma tiveron en conta e triunfou o non. E en Bolnovo me quedei, só e triste. Aproveitei para percorrer a casa habitación a habitación, recordando os bos momentos que pasamos todos alí, cando eu era aínda un cachorro sen ningún sentidiño que disfrutaba enredando coa Xena, a pastora alemana que moito me aturou. Bueno, o certo é que a pesar de non ter con quen botar unha liorta, o tempo pasoume rápido. Pola tardiña chegaron os da casa a recollerme para voltar á cidade. Coma sempre, en Portofín houbo churrasco e de postre morros. Esto último si que non sei a que saben, que polo de agora aínda non os catei. Para outra festa, para outro ano.
No hay comentarios:
Publicar un comentario