Hai uns día que andamos de festa en festa. Quero dicir, de comida en comida. E a razón é que viñeron de Arxentina Pilar, unha irmá de Elba, e o seu home Vicente. Pilar leva moitos anos na Arxentina. Toda a vida. Para alí marchou de mociña, traballou, loitou, casou, tivo dous fillos e xa ten dous netos. O seu fillo Héctor veuse para España hai xa catro ou cinco anos en busca dun porvir. Eu a penas o coñezo, pero meus donos apréciano moito porque seique é unha boa persoa. Pilar e Vicente procuran vir cada dous ou tres anos a ver ó seu fillo e por suposto ó resto da súa familia: seis irmáns, seis razóns, seis vidas. E aínda que hai diferencias entre parte da familia, nesta ocasión todos aceptaron unha tregua sen pacto, quero dicir un intento de retomar as boas relacións existentes ata hai algo máis dun ano sen que mediara entre eles máis razón que a unión e o cariño.E así, hoxe na casa duns e mañá na doutros; comida vai, comida vén. E eu, escoitando; deixándome acariñar por todos e disfrutando tamén da cordialidade xeral. E comendo, claro: a miña afección preferida.
Non sei que pasará de aquí en diante, se volverán as malas caras ou se pouco a pouco irán pechando as feridas. Xa vos contarei.
Non sei que pasará de aquí en diante, se volverán as malas caras ou se pouco a pouco irán pechando as feridas. Xa vos contarei.
No hay comentarios:
Publicar un comentario