APUROS NOCTURNOS

Hai noites que non me podo aguantar. E teño que botar unha mexadiña. E ás veces un ciruliño, como di Mar. E claro, cando Elba ou Daniel se levantan pola mañá e ven os resultados do meu apuro nocturno...xa me preparo para recibir unha bronca acompañada dun cacheteiño ou cachetazo, asegún sexa o humor dos meus donos ou o tamaño da miña escapada. E é inutil que non me erga, que me agoche debaixo da cama ou que poña cara de lástima. Non hai quen me salve. O bo é que de alí a pouco xa lles pasou o enfado e xa volvo a xogar, a durmitar ou a pasear.
Eu quixera non ter estes apuros nocturnos e facer as miñas tarefas evacuatorias fóra da casa, como adoito facer a cotío, pero hai días en que saio pouco: porque chove, porque os meus donos non teñen tempo, porque se esquecen de min, porque... E tamén hai días en que se me vai o santo ó ceo dos cans e volvo para a casa como saín. Logo chega a noite, veñen os apuros e alá vai.

Teño que poñerlle remedio. Non quero que se enfaden comigo nin que pensedes todos que son un porco, que eu sonvos moi, moi limpo, eh!

Haberá mexadeiros para cans? Eu nunca vin ningún, pero pode que os haxa. Tamén podería utilizar os que hai na casa, para os humanos; pero creo que non me vou axeitar. Aínda que o mellor é recompoñerme, aproveitar as ocasións e non volver a facelo na casa. Ademais, se Daniel cumpre o que me di cando se cabrea comigo xa me podo despedir da miña descendencia antes de tela. E non é caso. Non credes?