A PIQUES DE

Ai amiguiños, canto tempo sen mirarnos! E non credaes que foi por vagancia, non. Foi porque a piques estiven de deixar para sempre a miña vida de canciño ilustrado e pasar a formar parte do pelotón dos canciños con ás. Se non chega a ser pola intervención da divina patada salvadora -xa a teño alcumada así- asegúrovos que non estaría eu agora aquí de leria con vós, senón no panteón dos canciños senlleiros, e pode que con estatua e todo.

E logo que pasou?, preguntarédesvos. Pois que case sen me decatar pasei do chan a bocona dun dálmata que me sacudeu ben sacudido. E non só iso, senón que me deixou no peito, na gorxa e na cabeza recordos dos seus dentes e moas, sinais que aínda hoxe repaso coa miña lingüiña e que me fan estremecer só con miralas. O meu paseo pola rúa con Elba e Daniel viuse inacabado por un intento de asasinato na miña persoa de can. Como vos podedes imaxinar, o atentado non tivo éxito porque un patadón providencial arreado por meu dono conseguiu que o delincuente abrise as mandíbulas ó mesmo tempo que voaba un par de metros cara a estrada.
E logo, a que se armou! Berros dos meus donos, insultos da parte contraria, ás carreiras cara a veterinaria nos brazos de Elba, dor, medo, incredulidade...e a pregunta que todos nos facemos moitas veces: Por que me tivo que pasar a min? Cada vez que o recordo xúrovos polo santo patron dos cans que se me erguen os peliños do rabo e se me encartan as orellas.
Agora, xa reposto, volvo facer a miña vida cotiá, da que aquí vos vou rendendo contas con moito agarimo. E como xa estamos a piques de celebrar o Nadal e imos a xuntarnos todos na casa algúns días -e comeremos lambetadas e o que caia- penso que me irei esquecendo deste triste suceso e que recuperarei totalmente a miña paixón pola vida. Cariño e comprensión non me faltarán, deso estou seguro.
FELIZ NADAL